Hit by a Stingray!

Maandagavond 14 november 2016 – Gokarna India. De avond dat de grootste en helderste supermaan sinds 1948 te zien zou zijn, ben ik bezig met het maken van een vlot van gebruikte waterflessen om zo een drijvende kaars te maken. De kaars – een halve kokosnoot gevuld met palmolie en een brandend opgerold servetje als lont – geeft een magische gouden gloed over Half Moon Beach, terwijl ik met het vlot en de steen als anker een stukje de Arabische Zee – onderdeel van de Indische Oceaan – in zwem. Het begin van een mooie avond, zelf eten maken in kampvuur, dat soort dingen.

PATS! Een hevige pijn schiet als een elektrische-schok in mijn linkerbeen, een sidder-aal! Maar waarom bleef de pijn dan zo aanhouden na de schok? Een haai? Een ander soort slang? Bang voor een nieuwe aanval weet ik niet hoe snel ik het water uit moet komen en roep om hulp ‘Help! something bit me’. Voor mijn gevoel was ik binnen enkele seconden uit het water en kroop ik het strand op, in werkelijkheid waren er ondertussen al een 3-tal mensen naar het strand gerend maar die durfden het water niet in of dachten dat ik een grap met ze uithaalde. Op het strand, in het schijnsel van de kokosnoot kaars, zag ik dat het goed mis was. Bloed gutste uit een snee van zo’n 3 cm op mijn hiel.  Omdat er vanuit de toegesnelde omstanders niet echt actie tot handelen ontstond en ze verbaasd stonden te kijken hoe ik aan het leegbloeden was, begin ik gedreven door adrenaline met het managen van de situatie.

Nog steeds niet wetende hoe een sidderaal een open wond veroorzaakt en omdat de pijn steeds heviger wordt, geef ik aan dat ik direct naar het ziekenhuis wil. Nadat ik eerder al de elastieken band van het hoofdlampje van een Indiase vriend – die ik de dag daarvoor ontmoet heb – uit zijn handen heb gegrist, om zo mijn been boven de wond af te binden vraag ik hem of ik ‘misschien’ ook zijn sjaal mag gebruiken. En bind daarmee de nog steeds flink bloedende wond zo goed als mogelijk af. Check: Ziekenhuis? Water? Rum? Cash?

Half Moon Beach ligt behoorlijk afgelegen van de bewoonde wereld, OM Beach, waar de dichtstbijzijnde asfaltweg eindigt, is al een hike van zo’n 30 minuten. Gelukkig is er ook nog een zandweg waar een tuktuk of motor kan ‘rijden’ en het pad daar heen is een hike van normaal zo’n 5 minuten de berg op. De gebelde TukTuk – lokale taxi – was onderweg naar het eindpunt van die weg en ondertussen was ik neergezet in één van de twee kleine restaurantjes op Half-Moon Beach om daar te wachten totdat de tuktuk enigszins dichterbij zou zijn en mijn tas – met daarin geld, mijn telefoon en paspoort – gevonden was. Dit duurde mij veel te lang, ik verging van de pijn en moest daarom vechten om niet buiten bewustzijn te raken. Na een halve liter water en 2 flinke teugen ‘Old Munk’ – lokale rum – tegen de pijn gaf ik aan dat ik direct aan de ‘hike’ naar de TukTuk wou beginnen.

Het pad naar de ‘weg’ gaat dwars door jungle is smal en gaat berg op. Al snel bleek steunend hinkelen, na een poging om mij te dragen, de snelste methode en zo gingen we het pad omhoog. “Nog een paar meter”, “Nog een paar meter” De pijn was ondertussen niet meer te harden en ik kwam puur nog op adrenaline vooruit. Boven aangekomen bleek de tuktuk er nog niet te zijn en werd een motor het nieuwe plan. Nadat de bestuurder mij verzekerd had rustig te rijden en we met zijn 3en op de motor zaten zodat ik er niet af zou vallen kwam alsnog de tuktuk aangereden.

De rit met de TukTuk vanaf Half Moon tot Gokarna gaat grotendeels over een zandweg. Zo’n rit is normaal al een hele ervaring. Nu, in het donker terwijl ik druk uitoefen op de wond om zo het bloedverlies tegen te gaan is een soort van onwerkelijke rit, terwijl ik door het bloedverlies en de extreme pijn moeite heb om bij te blijven. Dat gevoel, de wetenschap dat je veel bloed aan het verliezen bent en niet weten waardoor je gebeten bent geeft een hele rare werkelijkheid: Ga ik het redden of is dit het? Vroeg ik mezelf hardop af en vroeg de hulp die mee gekomen was of ze, als ik het niet zou redden, aan mijn familie zou willen vertellen dat ik van ze hou. Fuck! ik zou in mei oom worden…

Het volgende moment wat ik mij herinner – of misschien gewoon aansluit op het vorige, ik weet het niet – is in Gokarna. “Zal ik wat water over je hoofd gieten?” vraagt de persoon naast me. Ik zie dan pas dat het Mehul is – die ik een dag daarvoor heb ontmoet en ben blij dat hij meegekomen is.

De TukTuk gaat in de remmen en staat plotseling vast in een mensenmassa, steeds luider wordende trom slagen zijn te horen.
In Gokarna begint – elk jaar – op de dag van de super maan een groot festival welke 10 dagen (aantal tempels) duurt. Dit gaat gepaard met een parade met grote trommels en veel mensen op straat. Normaal zou dit een spektakel zijn maar nu maakte het alles nog onwerkelijker en voelde het alsof ik in de film ‘Crank’ was terecht gekomen. Een Amerikaanse pensionaris die ik een paar dagen later tegen kwam vertelde dat mijn verhaal over de TukTuk op een slechte LSD trip leek.

‘Eindelijk’ kwamen we bij het ziekenhuis aan, in de wachtkamer zitten een stuk of 15-20 mensen te wachten en de Indiërs die mee zijn gekomen vanaf het strand, hielpen mij naar het einde van de wacht-kamer, terwijl iedereen daar verbaasd kijkt hoe ik een spoor van bloed achterlaat op de – voor Indiase begrippen – schone vloer. De geruststelling dat ik nu in het ziekenhuis ben veranderd al snel in onmacht als de assistent in Hindi laat weten, dat het ziekenhuis mij niet gaat helpen en vervolgens begint met  mijn bloed van de vloer te poetsen. Ik begreep niet wat er gebeurde en de jongens vertelden mij dat ik naar een andere dokter toe moest en dat de assistent gebeld had dat ik er aan kwam. Later hoorde ik dat dit een leugen was om mij gerust te stellen.

De andere dokter was enkele minuten van het ziekenhuis verwijderd en hij begreep wel de ernst van de situatie. Omdat de Indiërs mij met veel bombarie – ook hier was een wachtrij van 10-15 personen – naar binnen hadden gebracht was de dokter heel duidelijk: “Iedereen houd zijn mond, dan doe ik mijn werk, anders gaat iedereen er uit” voor mij was dat een geruststelling dat dit een dokter was die zijn vak verstond en gaf mij over aan zijn deskundigheid.

Het ‘ziekenhuis’ is één behandelkamer en één rustkamer met 2 bedden. In de behandelkamer, die meer weg heeft van een grote stoffige en plakkende medicijnkast word ik op een bed geholpen en wordt de wond schoon gemaakt en krijg ik na mijn beschrijving en het wondbeeld anti-gif voor een Pijlstaartrog toegediend. Verder krijg ik adrenaline om de bloeding te verminderen en een bandage en mag plaats nemen in de rustkamer waar de dokter meerdere keren komt checken hoe het met mij gaat.

De pijn is nog steeds ondraaglijk, dit komt mede doordat ik mijn voet heb moeten gebruiken om bij de taxi te komen – hierdoor duurt het langer voordat het anti-gif werkt. Ik weet nog niet exact hoe ik er aan toe ben wat het anti-gif doet en wil weten wat mijn bloedgroep is omdat ik me dit niet kon herinneren toen ik daar om gevraagd werd. Daarnaast wil ik heel graag even contact hebben met iemand waar ik gewoon even mee kan praten. Omdat ik mijn telefoon niet heb vraag ik of ik Facebook Messenger kan gebruiken op Mehul zijn telefoon. Ik bel Sander – een goede vriend – omdat ik weet dat die snel kan schakelen en geen moeite heeft met crisis situaties.

De adrenaline van het incident maar ook de later toegediende adrenaline zorgen er voor dat ik in een rush zit en het contact met Sander was perfect om mij daar enigszins uit te krijgen, nadat ik even keihard moest huilen van de ontlading van spanning wist hij het perfect te relativeren: “Nou dat is ook wel eens fijn voor ons, te horen dat het niet alleen maar leuk is!” “Weer eens wat anders dan alleen maar leuke fotos sturen!”

Omdat ik mijn bloedgroep wilde weten en ik Sanquin – bloedbank die mijn bloedgroep weet –  niet kon bereiken – ik had immers alleen Messenger – vroeg ik of Sander hen wilde bellen. Met geboorte-datum en naam wilden ze deze ‘privacy gevoelige’ informatie niet geven! Ook niet in een noodsituatie! De dokter kan immers makkelijk de bloedgroep checken! Ja tuurlijk! Incredible India! Achteraf heb ik geen bloed nodig gehad en waarschijnlijk was het niet eens voorradig, maar ik ga wel even goed nadenken of ik Sanquin nog ga sponsoren in de toekomst.

Nadat de dokter mij een nieuwe bandage heeft gegeven, de pijn langzaam iets begint af te nemen, mij verzekerd heeft dat ik 100 jaar oud ga worden en vertelt dat ik mijn voet mag houden, word ik naar een hotelkamer in de buurt gebracht om te rusten.
De volgende dag worden al mijn spullen door Mehul naar mijn nieuwe hotel gebracht en mag ik de dokter opnieuw bezoeken voor controle. Het gevoel in mijn voet is zo goed als verdwenen en het voelt als een voet die ‘slaapt’ ; het gif en anti-gif tintelen tot in mijn vingers maar dat moet de komende dagen beter worden.

Door de medische kosten – die de TukTuk chauffeur had voorgeschoten – was ik in een klap mijn laatste geld kwijt was. Dit laatste geld had ik gereserveerd voor plan B, om eventueel weg te kunnen uit India als de geldproblemen aanhielden. Alle 500 & 1000INR biljetten waren een week voor het incident ongeldig verklaard en het was mij nog niet gelukt om na het wisselen van het oude geld aan nieuw geld te komen.

Nu 12 dagen na het incident mag ik nog steeds mijn voet – die de dagen na de impact flink opgezwollen was – niet belasten. Het gevoel begint nu wel langzaam terug te komen maar daarbij ook de gevoeligheid. De geldproblemen zijn nog steeds actueel en de verwachting is dat dit nog wel maanden kan duren. 2 dagen na het incident heb ik 3 dagen op een scooter rond gereden om in totaal 7000INR bij elkaar te verzamelen. De rekening voor het hotel kan ik gelukkig online betalen waardoor ik nog enigszins budget heb om eten te kopen en om plan B opnieuw te overwegen.

De reden om plan B te overwegen is dat de geldproblemen er voor zorgen dat er maximaal maar 2000INR per keer opgenomen mag worden – dit was eerder 10.000 of 20.000INR. Het enige voordeel is dat je met een buitenlandse kaart meerdere transacties achter elkaar kan doen maar een niet lege en of werkende ATM is hier nu vrij zeldzaam en de kosten per transactie van 2000INR zijn zo’n 5 euro. Hierdoor is leven voor reizigers in India ‘tijdelijk’ zo’n 25% duurder geworden.

Het is dus wachten op mijn voet om een nieuw plan te maken. Eigenlijk wil ik voor maandag weg omdat er een landelijke strike aan zit te komen en het onduidelijk is hoe lang die gaat duren. De vrachtwagens houden mogelijk morgen al op met rijden waardoor de distributie van voedsel stil komt te liggen. Aan de andere kant is het ook een unieke situatie om mee te maken en hoe India zich redt zonder geld.